Kanë kaluar 48 vjet e rreth 3 muaj që kur Edson Arantes Don Nascimento veshi për herë të fundit fanellën e Santos në një ndeshje zyrtare (ai e veshi përsëri në tetor 1977 në Nju Jork në ndeshjen e lamtumirës së karrierës së tij ku luajti për Botërorin me ekipin brazilian). Kalendari shënonte 2 tetor 1974 dhe Pele, siç kishte paralajmëruar dy vjet më parë, pak ditë para ditëlindjes së tij të 31 -të, informoi se ndeshja kundër Ponte Preta për kampionatin Paulista do të ishte e fundit në karrierën e tij.
Në Estádio Urbano Caldeira, 20,258 persona u shfaqën për t’i dhënë lamtumirën e fundit futbollistit më të madh që planeti ka parë ndonjëherë. Në fillim të ndeshjes, dhjetëra fotografë dhe gazetarë sapo e panë që e panë, e rrethuan për një kornizë për një deklaratë pak para finales. Në një moment ai rrëshqet dhe shkon menjëherë te shokët e tij për një foto të fundit.
Ai përpiqet të kalojë, por kapiteni i Ponte Preta e ndalon dhe i jep një pllakë përkujtimore. Ajo e përqafon dhe ai gjithashtu i thotë “faleminderit”.
Gara filloi… Në një fushë të keqe, një konkurrent me një problem serioz muskulor bën kontrolle të këqija njëri pas tjetrit. Trupi i tij është aty, por mendja e tij udhëtonte diku tjetër… Fëmijët e tjerë u rritën duke dëgjuar përralla të tilla si “Një mijë e një net”, në Brazil, fëmijëve u pëlqente të dëgjonin histori rreth mijëra golave të “Mbretit”. Ora tregon 21:32, kohëmatësi i gjyqtarit Emidio Marques Mezquita tregon 20 minuta e 10 sekonda. Teorikisht ka shumë kohë nga fundi i ndeshjes por “Mbreti” gjykon se ky është momenti për të kaluar në përjetësi.
I rrëmben topin shokut të skuadrës, e vendos në mesfushë, gjunjëzohet, hap krahët dhe përshëndet në katër drejtimet … Në këtë mënyrë ai i thotë lamtumirë besimtarëve dhe vetë futbollit. Shokët e tij të skuadrës janë të hutuar, kundërshtarët e tij janë të prekur, por të gjithë vrapojnë ta përqafojnë, ta prekin dhe të marrin diçka nga magjia e tij. Le t’u thonë fëmijëve dhe nipërve të tyre: Isha atje në lamtumirën e Peles dhe e preka.
E gjithë fusha qëndron dhe e adhuron, dhe ai duke zbritur në dhomat e zhveshjes, ai qan si një fëmijë… Në pritje të tij është vetëm Manuel Maria, shoku i tij i skuadrës dhe miku vëlla, dhe disa oficerë policie dhe gazetarë që janë dëshmitarë të një momenti tronditës. Pele gjunjëzohet para dollapit të tij në dhomën e zhveshjes, falënderon Zotin për gjithçka që i ka dhënë, por edhe për gjithçka që Santos ka përfaqësuar në jetën e tij …
Hapi dollapin, futi uniformën që kishte veshur brenda dhe e mbyll, duke rënë në krahët e Manuel Marias, teksa ende vazhdon dhe qan. Pak minuta më vonë ai hipi në makinën e patrullës së policisë i veshur me rroba civile dhe duke mbajtur çelësin e dollapit të tij.
Një dollap që prej 48 vitesh ka mbetur hermetikisht i mbyllur, sikur priste që dora e “Mbretit” ta hapte sërish. Nga ajo ditë e deri më sot, dhoma e zhveshjes së Santos ka ndryshuar shumë pasi shpesh. Sidoqoftë, ai kënd i veçantë nuk u ngatërrua kurrë, por thjesht u ndryshua.
Megjithatë, pasi ka marrë vendimin për rindërtimin e plotë të stadiumit dhe me punimet e planifikuara për të nisur në verën e vitit 2023, “dollapi i Peles” është tema kryesore e diskutimit në takimin e jashtëzakonshëm të administratës së Santos me firmën arkitekturore që ka. ndërmori projektin e terrenit. Disa argumentojnë se do të ishte mungesë respekti për “Mbretin”. Kush e di, ndoshta vetë Pele e ka paradshtruar në testamentin e tij, se çfarë do të donte të bëhej me këtë dollap të famshëm, 48 vjet pas asaj nate të përlotur.